حضرت امام جعفر بن محمد الصادق (ع) رئیس مذهب جعفری، که در مناظره ها و مباحثه های علمی ید طولایی داشته اند، همواره با مخالفین دین اسلام و تشیع به بحث می پرداخته اند. نمونه های فراوانی از این مناظره ها را می توان در کتبی که درباره زندگی پربرکت ایشان نوشته شده است مشاهده کرد.

در برخی روایات مخالفان ایشان از صبر و حوصله ای که آن حضرت در برخورد با آنها از خود نشان می دهد، به تعجب آمده و حتی گاهی از بی شکیبی اصحاب ایشان گله کرده می افزایند: آیا تو واقعا شاگرد جعفر(ع) هستی؟ وقتی ایشان، خود با ما سخن می گوید، چنین بر نمی آشوبد که تو! با این که بسیار درشت تر از تو با آن حضرت سخن می رانیم!!!

در برخی از جملاتی هم که از افرادی چون ابن ابی العوجاء و دیگران نقل شده آمده است: گاهی جعفر(ع) چنان به حرف های ما (در رد وجود خداوند) دقیق و با آرامش گوش می دهد که خیال می کنیم قطعا حرف ما را پذیرفته و جوابی ندارد، اما به محض تمام شدن حرف ما، با چند جمله همه آن ها را ابطال می کند.

در سالروز شهادت آن حضرت مناسب دیدم روایتی را از ایشان نقل کنم که به اهمیت مباحثه دینی اشاره دارد، این روایت در کتاب الاحتجاج علی اهل اللجاج مرحوم طبرسی نقل شده است؛

ایشان می فرمایند: «علماء شیعتنا مرابطون فی الثغر الذی یلی ابلیس و عفاریته، یمنعونهم عن الخروج علی ضعفاء شیعتنا و عن ان یتسلط علیهم ابلیس و شیعته النواصب. الا فمن انتصب لذلک من شیعتنا کان افضل ممن جاهد الروم و الترک و الخزر الف الف مره لانه یدفع عن ادیان محبینا و ذلک یدفع عن ابدانهم»؛ علمای شیعه ما، همچون مرزدازان، مانع یورش شیاطین به شیعیان ناتوان شده و جلوی غلبه ناصبان شیطانی را می گیرند. پس بدانید هرکه اینگونه در مقام دفاع از شیعیان ما برآید، فضیلتش از جهاد کننده با روم و ترک و خزر، هزاران بار بیشتر است، زیرا آن (عالم دینی) از کیش و دین پیروان ما دفاع می کند و آن (جهاد کننده) از بدنهای ایشان محافظت می نماید.