گعده های دوستانه

روزی در کلاس فلسفه، استاد تحقیق خواست. هرکس به فراخور علاقه و توانایی هایی که داشت موضوعی را انتخاب کرده و با استاد هماهنگ شد. موضوع بنده هم این شد: نمونه ای از هماهنگی دقیق متون دینی با صریح فلسفه.

با اینکه فکر می کردم بتوانم به راحتی متن منقح و آماده ای را پیدا کنم، اما نتوانستم. چند روز از مهلت ارائه تحقیق می گذشت اما همچنان چیزی نیافته بودم. روزی مشغول مطالعۀ کتاب «شرح خطبۀ حضرت زهرا» (سلام الله علیها) بودم که گمگشته خود را یافته و توشۀ خود را از ان برگرفتم اما چون به اصول نقل مطلب آگاهی نداشتم، مشخصات کامل کتاب را نیاورده و فقط به اسم کتاب اکتفا کردم. فورا تحقیق را کامل کرده و به استاد نشان دادم. روز بعد، استاد وقتی مرا دید گفت: این نکتۀ ظریف فلسفی را از کجا نوشته ای؟ گفتم از همان کتاب.

استاد گفت: شرح های زیادی بر آن خطبه نوشته شده است، اما به نظر من در آن نوشته ای که تو از آن کتاب نقل کرده ای، یک ظرافت و دقت فلسفی بسیار زیبا و مهم موج می زند. سپس از من خواست تا آن کتاب را کامل برایش معرفی کنم و من هم این کار را کردم.

فردای آن روز دیدم که استاد آن کتاب را تهیه کرده و هرجا که می رود، آن را با خود برده به مطالعۀ آن می پردازد. چند روز بعد که استاد کتاب را تمام کرده بود، از ایشان دربارۀ کتاب پرسیدم؛ آهی کشید و گفت: از شما بسیار ممنونم که مرا با این کتاب آشنا کردید و بر خود تاسف فراوان می خورم که چرا تا کنون با چنین کتاب و چنین اندیشمندان گرانمایه ای دمساز نبود ام.

این کتاب از تالیفات حضرت آیت الله العظمی سید محمد عزالدین حسینی زنجانی بود که امروز به دیدار مادرش شتافت و ما را در غم خود داغدار کرد. به راستی او عزتمند و عالِمی بود که همیشه عملش بر گفتارش پیشی می گرفت. ارتحال این عالم ربانی را به محضر امام زمان، علمای عظیم الشأن اسلام، خصوصا فرزند بزرگوارشان حضرت آیت الله سید محمد حسینی زنجانی و همۀ مسلمانان، تسلیت عرض می کنم. خداوند او را با اجداد طاهرینش محشور فرماید.